پروانه‌ها برای بچه‌ها، رقص‌های آسمانی می‌کنند. گل‌ها خودشان را به رنگ‌های قشنگ‌تر درمی‌آورند. درخت‌ها با شاخه‌های سبز بلندشان، برای بچه‌ها دست تکان می‌دهند.

پرنده‌ها، برایشان آواز می‌خوانند و من هم، برای بچه‌ها حرف می‌زنم. حرف دلم را تنها به آن‌ها می‌گویم.

بچه‌ها هم حرف‌های من را خوب می‌شنوند و خوب هم می‌فهمند. عصرها که بچه‌ها از بازی به خانه برمی‌گردند و در اتاق‌هایشان زیر نور چراغ ها کنار پنجره می‌نشینند و به هوای تاریک و روشن غروب، نگاه می‌کنند، به خانه‌ها و کوچه‌ها و باغ‌ها و شهری که توی تاریکی به خواب می‌رود... در این لحظه‌هاست که تمام حواس بچه‌ها، فقط به من است، به حرف‌های من. هیچ صدای دیگری را نمی‌شنوند و به هیچ چیز دیگری هم فکر نمی‌کنند. نگاهشان از تاریک روشن غروب می‌گذرد و من را پیدا می‌کند.

...