داستان جیپسی و پسرخاله اش، وودرو، از معمایی شروع می شود که مربوط به مادرِ وودرو است؛ بل. روزی از روزها، بل ناپدید می شود، بی نشان و نامه. بعد از این ماجرا، وودرو پیش پدربزرگ و مادربزرگش می رود تا با آن ها زندگی کند. جایی که محل زندگی جیپسی و مادرش هم هست. این، ابتدای دوستیِ دخترخاله و پسرخاله است.

خواننده کم کم می فهمد جدا از رازهای وودرو درباره ی مادرش، جیپسی هم رازهایی درباره ی پدرش دارد. پدر او در یک حادثه آتش سوزی دچار سوختگی شده و به خاطر زشت شدن چهره اش پس از این ماجرا خودکشی کرده است. علاوه بر این، حقیقت های دیگری هم درباره ی جیپسی و وودرو وجود دارد که وقتی بیان می شود می فهمیم چرا آن ها سال ها از هم دور و با هم قهر بوده اند.

در واقع، روت رایت در این رمان درباره ی زندگی ساده و معمولی مردم شهری کوچک می نویسد و از وقایع روزمره داستان پرکشش می آفریند. موفق می شود خواننده را با قهرمان کتابش همراه کند؛ قهرمانی که جادو ندارد، به جهان دیگری نمی رود و عادی است. خیلی عادی و البته دوست داشتنی و به یاد ماندنی. وودرو دوست داشتنی و به یاد ماندنی است. برای این که نویسنده ی کتاب او را قوی و سخت خلق کرده؛ با خوی آرام، اخلاق دل نشین و قصه های زیادی که بلد است. همراهی وودرو با جیپسی باعث تغییر و تحول در دخترخاله می شود و او را به شناخت دوباره ای از خود و گذشته اش می رساند. امکانی که به جیپسی مجال می دهد از رنج ها و غم هایش رها شود و توانایی های شخصی اش را بهتر بشناسد.

خانم وایت به مفهوم زیبایی و زشتی نیز در این رمان می پردازد؛ به خصوص زیبایی ظاهری که در دوره ی نوجوانی دغدغه بسیاری از افراد است.

رمان به خاطر تاکید بر روابط و نقش های اجتماعی افراد وتاثیر آن بر زندگی فردی وخانوادگی به رشد شناختیِ مخاطب کمک می کند و به او می آموزد که هر انسانی می تواند صفت های خوب یا بدی داشته باشد و هیچ کس مصون از اشتباه و خطا نیست.