در زمان امام محمدباقر (ع)، پنجمین امام شیعیان، حاكمان بدكردار، كافران بی‌ایمان و جاهلان بدگفتاری بودند. اما امام در بین آن همه سیاهی از خدا و ایمان گفت و همه دیدند كه چه طور نور حق نمایان گردید و هر حدیث‌اش چون ستاره‌ای تابان بود. ایشان درد و رنج بسیاری از ستمگران دید اما مثل آفتاب به تابش خویش ادامه داد و لحظه‌ای در برابر دشمن تسلیم نشد. در كلام پاكش علم، فهم و دانایی موج می‌زند و چون چشمه‌ای جاری در كویری سوزنده بود كه تشنگان دانش را سیراب نموده و معنی نیایش را به انسان‌ها آموخت. قبر آن امام پاك در مدینه قرار دارد.