تصویرهای ذهنی که نویسنده در این داستان به کار برده هم نشانگر تخیل قوی او و هم محرک خیال کودک و نوجوان است و ضمن استفاده از عبارات و جملات کوتاه و قابل فهم، تصاویری بوجود آورده که ذهن را از محدوده ی دنیای عینی به سمت درک نادیدنی ها ببرد و قدرت تصور و تجسم را افزایش دهد

شاید در نگاه اول تصور کنیم پیچیدگی های نوشته، عضو کم سن تر را دچار سر در گمی کند. اما به عکس کودکان چون هنوز از تخیل بهره می برند و چندان تحت تاثیر دنیای واقع گرای بزرگسالان قرار نگرفته اند به خوبی با خیال ناب داستان همراه می شوند. من کتاب را به دختر پانزده ساله و پسر دوازده ساله ای دادم تا نظر خود را بگویند. پسر12 ساله فقط یک دور آن را خواند و گفت:« جالب است. خواهر و برادر اول ماه و خورشید و ستاره و دریا می شوند. می خواهند از این راه به بقیه کمک کنند. اما در آخر از خیال بیرون می آیند و در واقعیت کاری انجام می دهند که در توان آنهاست. خورشید شدن و ماه شدن و ستاره و دریا شدن خیالی است، اما کاشتن گلهای آفتاب گردان واقعی و شدنی است.»

اما دختر که نوجوان است و از میزان اطلاعات بیشتری برخوردار است و سه سال بیشتر تجربه ی زیستن دارد دو بار کتاب را خواند و گفت:« به خوبی نفهمیدم منظورش چیست. تک تک مراحل را می فهمم و اینکه خورشید شدن و ماه شدن و... نماد است اما به ارتباط بین این اتفاقات پی نمی برم.».

احمدی خود را به دنیای کودکان نزدیک می کند، کما اینکه او یک شاعر است و به تعبیر قیصر امین پور و برخی از دیگر پژوهشگران، شباهتهای زیادی بین دنیای کودکان و شاعران وجود دارد. یکی از آنها زنده پنداری است که شاعر هم پدیده های طبیعت و اشیاء اطراف را زنده می پندارد و برای آنها اعمال انسانی در نظر می گیرد. کودک هم چنین است. خیال ناب و قوی نیز از دارایی های ذاتی کودکان است.