در یکی از اشعار این کتاب می‌خوانیم:

«به شانه حواسم زد

و از زمین بی ترانه

بلندم کرد

غنچه‌های اندوه را

از خیسی چشمانم چید

و ریخت

توی جیب‌های پرباد فراموشی

نگاهش کردم

آرزویم بود

آرزوی آمدنت

دیدنت

بوسیدنت

در آفتاب، خوب تماشا کردنت!»

شعر دیگری از این کتاب این‌گونه است:

«خوابشان سبک است

چمدانت را آهسته بردار

گوششان تیز نشانه‌هاست

با زبان اشاره مرا به خدا بسپار

پنهانی برو

خوبشان سبک است

مبادا بیدار شوند

کابوس‌های من...»