پیش از ظهور حضرت محمد (ص)، سرزمینی بود که انسانهای اندکی می توانستند در آن زنده بمانند و کسی نمی توانست بر آن حکومت کند، اما به قدرتِ عظیمِ شمشیر و نیروی کوبنده اراده، امپراتوریی از خاک و سنگِ آن پدیدار شد به نام امپراتوریِ پارس.

در پایان قرن ششم میلادی، سرزمین این امپراتوری از مدیترانه تا استپ های چین گسترده شده بود. اما مانند هر امپراتوریِ دیگر، پارس هم همان قدرتمند بود که شاهزاده هایش؛ آنهایی که قرار بود روزی پادشاه شوند.

همه شاهزاده ها از تبار سلطنتی نیستند. تو یعنی همان شاهزاده “دستان” را در خیابانهای نَسَف یافتند. هنگامی به آنجا رسیده بودی که یکی از نگهبانان پادشاه برای یکی از ولگردهای خیابانی – دوستت یوسف – خط و نشان می کشید. شاه “شارامان” صداقت، شجاعت و روحیه تو را پسندید. پادشاه قدرت نهفته بسیاری در تو دید و تو را به فرزندی پذیرفت بعنوان سومین و کوچکترین پسرش.

تمام این ماجراها متعلق به دوازده سال پیش اند. اکنون پدرت بسیاری از وقتش را به نماز و نیایش می گذراند و مردمِ تو در آستانه جنگ هستند …