تو هرگز مرا نخواهي شناخت!
شهرناز ابروهايش را چون دو ريسمان سياه در هم گره مي‌زند و مي‌گويد: «ديگر چه در سر داري؟ هفت دريا و هفت خشکي را ديدي و نامت را در چهار گوشه‌ي خاک بلندآوازه کردي. دست از اين همه آرزوي دور و دراز بردار!» از دور پيداست. سنگ‌هاي گران‌بها بر چهار گوشه‌اش مي‌درخشند. مي‌گويم: «خشکي و دريا را زير پا گذاشتم اما آسمان را نه!»