قوم و خویش و دوست و آشنا وقتی فهمیدند که وضع حاتم دوباره خوبه شده و به نان و نوایی رسیده، یکی یکی آمدند دست‌بوس. دوباره دوروبر حاتم شلوغ شد. اشرف هم که هر وقت صحبت از خواهرش می‌شد، خودش را می‌زد به آن راه و آشنایی نمی‌داد، تا دید وضع خواهرش خوب شده با پررویی تمام آمد سراغش و گفت: «الهی قربونت برم خواهرجون! الهی پیش مرگت بشم خواهرجون! نمی‌دونی چقدر دلم برات تنگ شده بود. اون شب که گذاشتی بی‌خبر از خونه ما رفتی نمی‌دونی چه حالی شدم. از هیب‌الله خان بپرس. یه چشمم اشک شد و یه چشمم خون. از غصه خواب به چشمم نیومد و آب خوش از گلوم پایین نرفت.» بعد رو کرد به شوهرش و گفت: «تو بهش بگو هیبت!»