کودکان به حکم آن که دفتری جز دل اسپید هم‌چون برف ندارند و در آغازه‌های حیات خویش جز زمان حال، زمان نمی‌شناسند، زندگانی خود را با عرفانی ناب آغاز می‌کنند و در تمام ویژگی‌ها به صوفیان می‌روند. نگرش کودک به جهان، نگرشی معنوی و عرفانی است. این گوهر قدسی و این نوع نگاه عرفانی، در بطن و متن وجود اوست. برخورداری کودکان از هوش شهودی و درک فیزیونومیک از پدیده‌ها، بهترین شرایط را برای پرورش حس دینی و عرفان ناب و حقیقی فراهم می‌سازد.

در این پژوهش تلاش شده‌است، ضمنبازکاوی قابلیت‌های فطری و روان‌شناختی دوران کودکی، عرفان حقیقی و ملکوت عالم کودکی مورد بررسی قرار گیرد و با پرداختن به عوالم ملکوتی و ویژگی‌های کودکانه، تبیین مناسبات و حقیقت مشترک میان دو امر «کودکی» و «عارفان» به عمل آید تا با کشف همانندی و پیوند ظریف و ژرف میان آن‌ها، نشان داده شود که کودکان به حقیقت عارف‌اند.