پدرم برای تر کردن پشت تمبر و در پاکت پستی و برای نخ کردن سوزنش از آب دهانش استفاده می‌کند. گاهی هم انگشتش را با آب دهانش مرطوب می‌کند و با آن چیزهای خیلی سبک یا خیلی ریز را بلند می‌کند. 

دهان آدم، مخزن آب و چسب اوست.

مادربزرگ برای پاک کردن شیشه‌ی عینکش اول به آن چند بار «ها» می‌کند تا بخار نفسش تمام سطح شیشه‌ی عینک را بپوشاند.

پدرم می‌گوید: «کتری آدم، همیشه بخار آماده دارد!»

دندان‌ها کار گیره، قیچی، اره، هاون، چرخ گوشت و آسیاب را می‌کنند.

هر وقت خیلی سردم می‌شود پدرم من را در آغوش می‌گیرد و گرم می‌کند.

آدم فکر می‌کند توی تن او یک بخاری روشن است.

...