نوک‌طلا دلش گرفته بود. غصّه‌دار و غمگین بود. با خودش گفت: «این‌جا کسی مرا دوست ندارد. کسی به آواز توجه نمی‌کند. اگر قشنک‌ترین آوازها را بخوانم، هیچ‌کس به من نمی‌گوید به‌به! آفرین!»

نوک‌طلا به دوردست‌ها نگاه کرد و دوباره گفت: «باید جایی بروم که آواز پرندگان را دوست دارند.»

نوک‌طلا به رفتن فکر کرد. احساس کرد توی دلش چیزی پیدا شده است. چیزی مثل سنگ سفت و سخت؛ چیزی که هر لحظه بزرگ‌تر می‌شد و او را تشویق به رفتن می‌کرد.

 نوک‌طلا به هیچ‌کس چیزی نگفت. هنوز خودش هم نمی‌دانست بماند یا برود. نگران بود. آرامش روزهای قبل را نداشت...