این نمایشنامه نزدیک به 180 سال از تاریخ ایران را دربرمی گیرد. از این رو در خلاصه ی قصه ی این نمایشنامه تنها به وقایع اصلی اشاره شد است. راوی و پیشخوان در تلاشند با کمک روایت و بازی تاریخ ایران را (از ابتدای سلسله ی قاجار تا ورودرهبر انقلاب، امام خمینی به ایران) باز آفرینی کنند. آن دو تنها نیستند؛ بازیگرانی نیز هستند که چون نقش های ثابت بر پرده خوانی به هنگام بازی جان می گیرند و دربازسازی آن دوران، ایفای نقش می کنند.

"به جای پرده برای این پرده خوانی، از فیگورهای انسانی استفاده شده است که جان می گیرند و در روایت کمک می کنند. از این رو در، شروع نمایش، همه ی بازیگران در قالب نقش های خود، فریز شده اند.

راوی: (بازیگری را صدا می زند که قرار است نقش پیشخوان را بازی کند.)...! نام تو در این نمایش پیشخوان است. باید پیش از نقل من شعری بخوانی. 

پیشخوان: (کتاب تاریخ رابالا می گیرد.) دارم می خوانم. شعری بی وزن و قافیه.. به غایت ناموزون.

روای: چیزی هم فهمیدی؟!

هه به پیشخوان نگاه می کنند و می خندند. پیشخوان به همه نگاه می کند و دوباره مشغول خواندن می شود. راوی به سراغ چند بازیگرمی رود و آن ها زنان کرمان می شوند.

راوی: بسم الله الرحمن الرحیم یا رحمان و یا رحیم.

زن 1: (به ابدیت خیره شده) شهر را اکنون کویری ماند. باد خاک ها را در هوا می رقصاند.

دخترک: (با کاغذ و  قلمی کنار زن 1 نشسته) مادر! در باغ انار، اناری نمانده، هر چه بود، برده اند.

زن 1: (گمان می کند دخترک از نقاشی اش می گوید.) چیز دیگری بکش.

دخترک: برای مردم کرمان چشم می کشم."...