اشاره: نظام آموزشی در تمام دنیا از انظباطی برخوردار است که با شکفتن خلاقیت و بروز استعدادهای نهفته‌ی کودکان در تقابل قرار می‌گیرد. امروزه این نظام در بسیاری از کشورهای پیشرفته، در جهت آزادی تفکر خلاقه و دادن فرصت به کودکان برای شکوفایی، تغییر یافته است. در ایران و نیز بسیاری از کشورها اما، این نظام خشک و اداری و بازدارنده، هنوز دامنگیر آموزش و پرورش است و دروسی چون انشا، شعر و ادبیات که مباحثی ذوقی و جوششی هستند، در این سیستم بسته نابود می‌شوند. در مدارس، به شعر که برخاسته از جان و روح آدمی است، چون ابزار نگاه می‌شود و بی‌ذوقی و بدسلیقگی در انتخاب شعرهای کتاب‌های درسی که با تدریس خشک و غلط کامل می‌شود، این زیبایی آفرینش ذوق و روح انسان را با زشتی و زمختی به دانش‌آموزان تحمیل می‌کند. متن حاضر، که حاصل سال‌ها تلاش و تجربه و مطالعه‌ی سخنران آن است، می‌تواند در نمایاندن این مشکل و راه‌های چاره‌ی آن، یاری‌رسان باشد.