فقدان تعریفی روشن از چیستی شعر کودک و چگونگی ارزیابی آن، توجه انتقادی به شعر کودک را با مانع¬هایی روبه‌روکرده ¬است. شعرکودک، اغلب در مقایسه با شعرهایی که برای بزرگسالان نوشته ¬می¬شود، گونه¬ی کم¬اهمیت¬تری به ¬شمار می¬آید. این مقاله بر آن است تا مسئله¬ها و تناقض‌های موجود در گفتمان انتقادی شعر کودک را مورد کاوش¬ قرار دهد و مدعی است که رویکرد زیبایی¬شناسی شناختی می¬تواند شعر کودک را به¬گونه¬ای مؤثرتر نسبت به مقایسه¬ی آن با شعر بزرگسال ببیند. این مقاله ضمن بحث درباره¬ی اینکه شعر کودک ریتم و لذت¬های(جسمی) فیزیکی در زبان را در خود نگه ¬می¬دارد و هماهنگی احساسی و فیزیکی را با دیگران تسهیل ¬می¬کند، نقش حیاتی¬ شعر کودک را در آفرینش محیطی در زبان که به بچه¬ها کمک¬ می¬کند تا با محیط¬های حساس روبه‌رو شوند، بررسی می‌کند و کارکردهای عصب¬شناسی کودکان، که دربردارنده¬ی اضطراب¬های وجودی‌شان است را ترسیم و تعدیل می‌کند و در زندگی اجتماعی کودک سهیم می‌شود.