بخشی از متن :
نمایش کودک و چیستی آن
نمایش کودکان، امکان بزرگی برای خویشتن است. کودکان با رویکردی کاملاً فطری، نمایش را نیز بازی بزرگ و جذابی می‌پندارند و بدون هیچ تحمیل در صحنه‌ی نمایش در قالب بازی خود را تبیین می‌کنند. مربی خلاق هنری که همان مربی تربیتی است، در خلال این بازی می‌تواند به کودکان نزدیک شود و بهتر از هر فرصت دیگری آن‌ها را بشناسد، مشکلات تربیتی‌شان را بفهمد و بدون اینکه هیچ روش تصنعی (مثل شیوه‌های روان‌درمانی و گفتاردرمانی) را به کار بگیرد، از امکان بازی نمایشی برای حل مشکلات تربیتی و رفتاری کودکان استفاده کند.
از این رو باید گفت: نمایش کودک، قابلیت و رویکردهای تربیتی و پرورشی فراوانی را می‌تواند محقق کند، به شرط اینکه هویت دراماتیک آن که بزرگ‌ترین امکان این نوع نمایش است را به بهانه‌ی استفاده‌های تربیتی و آموزشی از خاصیت نیندازیم و هویت آن را دگرگون نکنیم. بنابراین پیش از هر چیز بهتر است بپرسیم، آیا نمایش مدرسه‌ای موجود، نمایش است؟ یا اینکه آیا تئاتر آموزشی را می‌توان تئاتر و تئاتر خلاق خواند؟ و دیگر اینکه، مقصود ما از نمایش کودک چیست؟و...