چکیده
آموزش موضوعی سخت و پیچیده و در عین حال ساده و طبیعی است. شیوه‌های هنری و خصوصاً نمایش به واسطه‌ی نگاه تأویلی، تمثیلی و ایفای نقش، می‌توانند زمینه‌ی شکوفایی ذهنی افراد را فراهم آورند؛ اما فقدان تفکر نمایشی و وابستگی آموزش در کشور به نتایج زودبازده و تمرکز به حیطه‌های دانشی، نمی‌گذارد نمایش روی دیگر آموزش و یادگیری شود. درحالی‌که خصوصیت‌های ساختاری، استعاری، زبانی و استفاده از نشانه‌های ارتباطی غیرکلامی ‌نمایش، دامنه‌ی وسیعی از لذت‌جویی، درک و تعامل بین افراد یک جامعه را فراهم می‌آورد. این مقاله به تفصیل، می‌کوشد شاخصه‌های آموزشی نمایش را در سطحی فراتر از هنر تئاتر به میدان تحلیل و بررسی بیندازد.