ﻛﺮﻳﺴﺘﻴﻦ ﺑﻮﺑﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺓ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﻯ، ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﻭ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﺍﻥ ﻫﻢ می‌داند. ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﺎﻯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ، ﻫﻴﭻ بزرگ‌سالی ﺑﻪ ﻣﻌﺮﺍﺝ نمی‌رود ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺩ.

ﺳﻨﺖ ﺩﻧﻴﺎﻯ بزرگ‌سالی بالا رفتن ﺍﺯ ﭘﻠﻜﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭘﻠﻪﺍ ﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻗﻠﺐ کوچک‌تر ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﺮﺩ بزرگ‌تر .ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺪﻛﻨﺪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ پله‌های بزرگ‌سالی ﺑﺎﻻ می‌آیند ﻭ ﻗﻠﺐ ﺑﺰﺭگ کودکی‌هایشان ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ می‌آورند . ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺍﻣﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺳﺖ، ﺷﮕﻔﺖﺍ نیز ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺩﻳﺪﻧﻰ. ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﺮ ﻛﺮﻡ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻔﺸﺪﻭﺯﻙ آن‌قدر ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ می‌توان ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ  ﺧﻢ ﺷﺪ ﻭ ساعت‌ها ﻭﻗﺖ ﺻﺮﻑ ﺍﻭ ﻛﺮﺩ.

ﻓﺮﺍﻧﭽﺴﻜﻮﻯ ﻗﺪﻳﺲ ﻧﻴﺰ می‌گوید: ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ می‌دانند ﻧﻪ بزرگ‌سالان. »ﺟﺎﻧﺪﺍﺭ ﭘﻨﺪﺍﺭﻯ«، »ﺣﻴﺮﺕ« ﻭ»ﻭﺣﺪﺕ« ﺳﻪ ﻣﺤﻮﺭ ﺍﺻﻠﻰ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﻭ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻮﺭﻫﺎﻯ سه‌گانه ﻣﻲﺗ ﻮﺍﻥ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ »هاینریش ﻭﺭﻧﺮ« روان‌شناس ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﻧﻰ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ  ﻧﻮﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﻫﻮﺵ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. »ﻭﺭﻧﺮ« ﺑﺎ پژوهش‌های ﻭﺳﻴﻌﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﻴﻄﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﻫﻢ ﺳﻨﮓ ﻭ ﻫﻢﺗ ﺮﺍﺯ ﻧﻈﺮﻳﻪ »ژﺍﻥ ﭘﻴﺎژﻩ« ﻧﻮﻉ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ شناخت‌شناسی ﺑﺸﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ پدیده‌ها ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺸﻒ تازه‌ای درروان ﺷﻨﺎﺳﻰ ﺭﺷﺪ ﺑﺮﺳﺪ، ﻭ ﺁﻥ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺗﺤﻮﻝ ﻫﻮﺵ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺓ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﻫﻮﺵ ﻳﺎ ﺩﻭ ﮔﻮﻧﻪ ﻃﺮﺯ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻄﺮﺡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻯ ﻛﻮﺩﻛﻰ به‌طور ﻣﻮﺍﺯﻯ ﻭ هم‌زمان ﺭﺷﺪ ﻣﻲﻳ ﺎﺑﺪ. ﺍﻭ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻫﻮﺵ ﻫﻨﺪﺳﻰ ـ ﺗﺤﻠﻴﻠﻰ ﻳﺎ ﻫﻮﺵ ﻣﻨﻄﻘﻰ ﻭ ﻓﻨﻰ، ﻫﻮﺵ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﻴﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺓ ﻛﻮﺩﻛﻰ )ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩ ﻛﻮﺩﻙ ﺑﻪ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻨﻄﻘﻰ( ﺍﺯ ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﻰ قابل‌ملاحظه‌ای ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻮﺵ ﻓﻴﺰﻳﻮﻧﻮﻣﻲ است. ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻫﻮﺵ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻮﻉ ﻃﺮﺯ ﺗﻠﻘﻰ ﺍﺯ پدیده‌ها ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﻭ ﺷﻌﺮ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺸﻒ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻭ ﺍﺷﺮﺍﻕ ﺑﻪ ﺁﺩﻣﻲ  ﺩﺳﺖ می‌دهد ﻭ ﺑﻪﺗ ﺪﺭﻳﺞ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺑﻌﺪﻯ ﺗﺤﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ می‌رود ﻭ ﻳﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ کم‌رنگ ﻭ کم‌رمق می‌شود.