ﻋﺎﺩﺕ کرده‌ایم ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻧﻴﺎﻳﻰ ﻫﻤﺮﺍﻩ بارنگ‌های ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺗﺼﻮﺭ ﻛﻨﻴﻢ. ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻧﻴﺎﻳﻰ خسته‌کننده ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﻼﺳﻔﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺋﻢ ﺣﻮﺍﺳﺸﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺣﻮﺯﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﺍﺩﻏﺎﻡ ﻛﺮﺩ. ﺍما ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ نمونه‌هایی ﺭﺍ ﻋﻨﻮﺍﻥ می‌کنیم ﻛﻪ نشان‌دهندۀ ﺁﻣﻴﺨﺘﮕﻰ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺣﻮﺯﻩﺍﺳﺖ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ «ﺷﺎﺯﺩﻩ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ » ﻭ ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ کتاب‌های« ﻗﻮﺭﺑﺎﻏﻪ ﻭ ﻭﺯﻍ » ﻧﻮﺷﺘﺔ ﺁﺭﻧﻮﻟﺪ لوبل  ﺍﺯ ضرب‌المثل ﻗﺪﻳﻤﻰ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﻫﺎ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ می‌کنند ﻛﻤﻚ می‌گیریم. ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ: ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻛﻮﺩﻙ ﺑﺎ ﻣﺘﻮﻥ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﻭﺟﻪ ﺍﺷﺘﺮﺍﻙ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﻯ ﻋﺠﻴﺐ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺘﺮﺍﻙ ﺭﺍ می‌توان ﺩﺭ ﻣﺘﻮﻥ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﺧﺸﻚ ﻭ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻳ ﺎﻓﺖ. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ اعتراض‌هایی ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ. ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ یک‌راه ﺑﺮﺍﻯ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻣﻴﺎﻥ  یک‌راه، فلسفه ﻭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. مثلاً ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ یک‌کلام ﻣﻄﺎﻟﻌﺔ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. یک‌راه ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺤﺚ ﻭ گفت‌وگو ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﻭ ﻳﺎ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺟﺮﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﻭ ﺩﺭ یک‌کلام ﺗﺠﺮﺑﺔ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﺯﻯ فوق ﻟﻌﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺁﻳﺎ ﻣﻨﻈﻮﺭﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﻭﺵ ﻣﺬﻛﻮﺭ (ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻭ ﻳﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺁﻥ) ﺑﺎ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻣﻐﺎﻳﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻳﺎ ﻓﻘﻂ ﺭﻭﺵ ﺍﻭﻝ(ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻄﺎﻟﻌﺔ ﺁﻥ) ﺑﺎ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﺍﺳﺖ؟