بچه‌ها سينما را جدي می‌گیرند و همين سبب می‌شود تا سينماي كودك، سينمايي به‌مراتب حساس‌تر از انواع ديگر باشد. شايد بتوانيم ساختن يك فيلم كودك كردن را از فرط ظرافت به كار كساني تشبيه كنيم كه حرفه‌شان خنثي کردن بمب است

 اشتباهي كوچك ممكن است به انفجاري مهلك بينجامد. بااین‌حال، ای‌کاش كه بزرگ‌سالان هم سينما را به انداز بچه‌ها جدي می‌گرفتند. در آن صورت می‌شد اميدوار بود كه يك فيلم خوب، با مضامين ترتيبي و آموزشي مطلوب، تأثیر دامنه‌داری در زندگي اجتماعي داشته باشد و در حد يك آرزو باقي بررسي در مورد جايگاه هرکدام از عناصر علوم تربيتي در مورد سينمايي ً نماند. واقعاً كه به‌صورت جدي به كودك و نوجوان نمی‌پردازد، مشكل است، ولي احساس می‌شود با توجه به رويكردهاي جديد و پربار شدن جشنواره‌هایی با مضمون كودك و نوجوان با حضور جوانان فیلم‌ساز، حداقل بتوان راهكارهايي جهت سربلندي آینده آن ارائه نمود