جستجو
الگوهای نوین قصه‌پردازی برای کودکان
مجله روشنان- دفتر سوم - هنر- صفحه ۱۱٨ تا ۱٢٣
در دنياي امروز، نمی‌توان هيچ تصوري از رشد كودكان بدون اتكا به قصه‌گویی داشت. كودكان از هنگامی‌که تكلم را می‌آموزند، خود را در جهاني سرشار از قصه می‌یابند. کتاب‌های مصور، کارتون‌ها و برنامه‌های تلويزيوني و اسباب‌بازی‌هایی كه خود، قهرمان قصه‌ای بوده‌اند و يا اسباب‌بازی‌هایی كه كار با آن‌ها ناگزير نيازمند ساختن قصه‌ای است، زندگي كودك را احاطه می‌کنند، از این‌ها گذشته، هر كودكي در محيط خانواده مشاهده می‌کند كه بزرگ‌ترها، هرروز و هر شب در برابر تلويزيون به تماشاي زنجیره‌هایی می‌پردازند كه به‌پیش می‌رود قصه‌ای در آن‌ها منظم و پدرها و مادرها و يا برادران و خواهران بزرگ‌تر، باعلاقه آن‌ها را دنبال می‌کنند.
کودک به‌محض آنكه فرار می‌گیرد كه با دنياي اطراف خود رابطه برقرار كند، درمی‌یابد كه خودش و همه بزرگ‌ترها گوناگون‌اند هرروز درگير چندين قصه و با قاطعيت می‌توان گفت كه در آغاز سن چهارده‌سالگی، براي هيچ كودكي، زندگي بدون قصه، ديگر امکان‌پذیر نيست. كودكان از اين سن قصه‌ها را به‌صورت شنيداري (نوارهاي قصه و يا قصه‌گویی قصه‌خوانی بزرگ‌ترها براي آن‌ها) و همچنين به‌صورت ديداري (با تماشاي كارتون، نمايش عروسكي و فیلم‌ها و نمایش‌های مخصوص كودك) دريافت و درك عمیق‌تری نسبت به قصه پيدا می‌کنند. آن‌چنان‌که دربازی‌های خود، يا يكي از اين قصه‌ها را بازسازي می‌کنند و يا حتي بر اساس آن‌ها قصه‌ای از خود می‌آفریند.
