آنچه  در هر يك  از ما اتفاق  مي افتد، به  واسطة  تغذيه  از همين  منبع  رشد است. از عشق  و نزديكي  نطفه  گرفتن، در فضايي  معلق، امن  و جدا از اين  جهان  ـ با فاصله اي  به  اندازة  باريكي  پوست  تن  مادر ـ تكاملي  جنيني يافتن، فريادي  برآوردن، نفسي  كشيدن، مكيدني  داشتن  و رشد و تكويني  مرتبه اي، نوعي  و برنامه اي  و يكسان  (چون  ديگران) را گذراندن  و... زير آسماني  ادامه  دادن  كه  به  هر كجاي  اين  كره  خاكي  بروي  يك  رنگ  است!

كه  اگر وقوف  يابيم، افسانه اش  همين  است: يكسان  و يكدست، اما متمايز. مثل  هم. اما متفاوت. چگونه  است  اين  آفرينش كه  تكرار يكسانش  را مي شناسي، اما آگاهي  بر خود و آنچه  خود مي شناسي، بيش  از پيش  افسانه اي  را مي ماند. فراتر از سطح  آگاهي  تو، بر وديعه هاي  با خود به  همراه  آورده ات است. وديعه هايي  براي  رسيدن  به  مراحلي  مشخص، اما از نوع  خودت. مراحلي  بر بستري  متعلق  به  تو و بر پاية  جهاني  كه  مي خوراندت، مي نوشاندت، مي بالي، مي آفريني  و مي گذاري  و مي روي. سپس، از خود مي پرسي: «من  در اين  جهان  براي  رشد يافتن  آمده ام  و بس  و يا كه  پيوستن  به  آن؟ مي بالم  يا مي بالانم؟ كه  آيا خود، نيز منبع  رشد ذهني  ديگري  نيستم؟» هر يك  از ما كاني  افسانه اي  هستيم، براي  رشد (ذهني، جسماني، حركتي، حسي، عاطفي، رفتاري  و ارتباطي) خود يا ديگري، نه  يك  موقعيت! موقعيتي  كه  اگر دريغ  گرديم  يا ايثار شويم، ابزاري  بيش  نخواهيم  بود و فرصتي  بي مقدار براي  فرصت طلبيها. جهان  براي  هر يك  از ما منبعي  براي  رشد ذهني  است. رشد زبان  پديده اي  ذهني  است  و به  همين  دليل  بيش  از هر پديدة  بالنده اي  نزديك  است  به  افسانه  و برخوردار از آن. ديرآشنايي ست  كه  نمي شناسيمش. پس  اعجاب انگيز است  و پر رمز و راز.