روانشناسان  كودك، در باب  چند و چون  تأ ثيرپذيري  نوباوگان  از آثار ادبي، تقريبا اتفاق  نظر دارند كه  شكل  و عناصر شكلي، بيش  از مضامين  و محتوا، بر روان  بچه ها تأ ثير مي گذارد. اين  واقعيت  را تأ ثيرات  ژرفي اي  كه  لالاييها بر آنان  بر جاي   از مفاهيم  لالاييها هيچ  در ً مي نهند، به  اثبات  مي رسانند. كودكان  شيرخواره  تقريبا نمي يابند و تنها شنفتن  آهنگ  موسيقايي  و طنين  الفاظ  آنها، افسونشان  مي كند و از عالم  خودآگاهي  بيداري  به  جهان  ناخودآگاهي  خواب  مي برد. اگر ما بزرگترها بيشتر از درونه هاي  سروده هاي  شاعران  لذت  مي بريم، آنان  از بيرونه هاي  اين  آثار محظوظ  مي شوند. با اين  حساب، شعر براي  كوچك ترها، به  مثابة  گونه اي  از موسيقي  است  و هر چه  خردسال تر باشند، در لحظه هاي  رويارويي  با شعر، با معاني  آن  كمتر ارتباط  برقرار توانند كرد و در اين  ميان  آنچه  افسونشان  مي كند، آواهاي  واژه ها و گونه گوني  بند و بست  طنين  و الفاظ  است. وزن، قافيه، رديف، آرايه هاي  لفظي  و در يك  كلام  وجه  فونولوژيك  زبان  است  كه  آنان  را تسخير مي كند و وجه  معني  شناختي  زبان  و نيز سامانه هاي  مربوط  به     هيچ  مي گذارد. به  همين  دليل ِ آرايه هاي  معنوي  بديعي  و بياني، بر آنان  اثري  چند است  كه  در ارتباط  با شعر، وضعشان  با ما بزرگ ترها بسيار متفاوت  است. في المثل، وقتي  ما شعري  را مي خوانيم،ابهامهاي  معنايي  آن  برايمان  ناگوار خواهد بود و همين  نقصان  التذاد ما از آن  را باعث  مي آيد، اما براي  كودكان  اين  گنگيها به  هيچ  وجه  از ميزان  التذاذشان  از شعر نمي كاهد. حتي  مي توان  گفت  به  نوعي  از معماگونگي   آن  بيشتر لذت  مي برند.