شايد بتوان  ادعا كرد كه  انسان  پيچيده ترين  موجود زنده  در جهان  است  و زندگي  او پيچيدگيهاي  فراواني  دارد كه  هنوز هم  ناشناخته اند. روان شناسان  و حتي  ساير كارشناسان  رفتار آدمي، از شناخت  او درمانده اند؛ به  طوري  كه  هرگاه  بتوانيم  مجهولات  اين  دانشمندان     چندينً را به  صورت  كتاب  درآوريم، يقينا برابر كتابهايي  خواهد بود كه  دربارة  شناخته هاي  او تاكنون  نوشته  شده اند. و به  همين  سبب  است  كه  گفته اند «من  ه» هر كه  خود َّ عرف  رب ْدَقَ  ف هَفسَ  نَفَرَع را شناخت  در واقع، خدايش  را شناخته  است.»

دكتر علي اكبر شعاري نژاد

با اعتراف  به  اين  واقعيت، كه  ما حتي  حيوانات  را نيز، آنچنان  كه  بايد و شايد، نشناخته ايم  و هنوز در نخستين  مراحل  اين  شناخت  هستيم، ميان  انسان  و ساير حيوانات، به  هماننديهاي  متعدد و متنوعي  برمي خوريم؛ جز اين  كه  مهارتهاي  زبان  و ارتباط  به  شكلهاي  موجودشان، هنوز در حيوانات، مشاهده  نشده اند. اين  مهارتها، كه  از شاهكارهاي  انسان  به  شمار مي روند، آنچنان  در  ً هم  تنيده اند كه  تفكيك  آنها عملا غيرممكن  است  و حتي  نمي توان  زبان  بدون  ارتباط  يا اتباط بدون  زبان  را تصور كرد. به  عبارت  ديگر، انسان  حياتش  را با «ارتباط» آغاز مي كند، و با قطع  آن، حياتش  را پايان  مي دهد؛ و زبان، به ويژه  زبان  كلامي ، از همان  آغاز زندگي  در اين  جهان، نقش  اساسي  در برقراري  و محكم  كردن  «ارتباط» ايفا مي كند. يا به  گفتة  بعضي  از دانشمندان، زبان، اعم  از گفتاري و نوشتاري، روش  ارتباط  انسان  است. و زبان  عبارت  است  از به  كار بردن  كلمات  به  طريق  مورد توافق  همگان. «ارتباط» هم  عبارت  است  از دانش  انتقال  اطلاعات. بنابراين، ارتباط  را مي توان  مبادلة  افكار و اطلاعات  ميان  مردم  به  وسيلة  زبان  تعريف  كرد. روش  معمولي  و متداول  ارتباط، كاربرد كلام  است، اگرچه  با وسايل  ديگر نيز مي توان  ارتباط  برقرار كرد، مانند نمايش، موسيقي، و..