کودکان در آن زندگی می کنند. تجارت به آن نیاز دارد. شور و عشق به خاطر آن شکوفا می شود. معجزات طبیعت هر روز در آن تجلی می یابند. آن چیست؟ ما آن را رشد می نامیم. ظرفیت قابل اتساعی برای رسیدن و نمو کردن از فراتر از آن چه که هستیم به آن چه می توانیم بشویم. کلید واقعی طول عمر ما در تداوم رشد در هر مرحله از زندگی است، این تداوم به نوعی شامل کنجکاو و فعال بودن از نظر روحی و درگیری هیجانی می باشد.

متاسفانه، برنامه ها و رویاهای ما اغلب متوقف می شوند، تنها به این دلیل ساده ای که ” وقت نداریم” یا ” خیلی استرس داریم”. شغل ما، کارهای روزمره ی ما و نگرانی های ما بر اشتیاق ما پیشی گرفته است. ما تمایل داریم که احساس نماییم گیر کرده و راکد هستیم، با جریان عادی قابل پیش بینی خسته شده و با مسئولیت هایمان تحلیل می رویم.

در چنین حالتی هرگز زمانی را به پرسش از خود اختصاص داده ایم که: آیا واقعا شکوفا شده ام؟ در زندگی پیشرفت کرده ام؟ خود را برای رسیدن به حد نهایت به چالش کشیده ام؟ بهترین چیزها را در خود استخراج کرده ام؟ برای پاسخ گویی به چنین سئوال هایی، به بررسی دیدگاههای دو نفر از افراد سرشناس یعنی آنتونی رابینز و دیپک چاپرا، در زمینه رشد و ترقی انسانی می پردازیم. در مصاحبه هایی متفاوت آنها نظرات خود را مورد چیزهایی که ما آنها را رشد می نامیم، ارائه می دهند.

ما چگونه به بن بست می رسیم؟

رابینز، مربی عملکرد بهینه و نویسنده کتاب قدرت درون، مهار نیروهای اولیه ی درونی، بیان می دارد که “کودکان استاد گسترده ساختن ظرفیت هایشان هستند.”

جسم، ذهن و مهارت های آنان در فضایی دورانی در حال رشد است. کنجکاوی آنها همانند انرژیشان نامحدود است و که به خودی خود فوران می کند.

با این حال به عنوان بزرگسال، در دام جریان تکراری زندگی و سست کننده ی ذهن گیر می افتیم. ” ما در قلمرو آرام – امن، حفاظت شده و کسل کننده ی خود – می مانیم و از این که از آن گام بیرون نهیم، می ترسیم. اما همین قلمرو آرام که ما را از درد رشد حفاظت می کند، می تواند به زندانی برای ما تبدیل شود. به جای این که با انرژی کودکی به درون زندگی شیرجه بزنیم، احتیاط و وسواس زیادی به خرج داده و قادر نیستیم شادی را به تداوم بخشیم چون رشد ما را عقیم می گذارد”.

جهت مطالعه کامل مقاله می توانید مقاله را با استفاده از لینک دریافت مقاله دانلود کنید