ضرورت تعامل میان نویسنده و تصویرگر، موضوع تازه‌ای نیست. هر چند این تعامل در حوزه‌ی ادبیات کودک و نوجوان ایرانی هنوز به محمل‌های اجرایی و مثال زدنی خود نزدیک نشده، اما در ضرورت شکل‌گیری این گفت‌وگو، البته تردیدی نیست.
زوایای پنهان پندارهای شاعر و نویسنده، به ویژه آنجا که به استفاده نزدیک می‌شود، نُه توی دست نیافته‌ای است که تنها در گفت‌وگوی میان نویسنده و تصویرگر آشکار می‌شود.
اینکه متن ادبی خود بازگوکننده‌ی رویدادهای گفته و ناگفته‌ در درون خود است، شکی نیست. تصویرگر در بازخوانی متن به تصویرهایی دست می‌یابد که همراه با خوانش متن و دستیابی به گوشه‌های پیدا و ناپیدای آن در ذهنش شکل می‌بندد و در فرآیند تصویرگری متن آن را بازگو می‌کند. اما به فراوانی اتفاق می‌افتد که تصویرگر در خوانشی شتابزده و کم‌عمق، تنها به اوج و فرودها، ویژگی‌ شخصیت‌ها و رویدادهای ماجرایی متن بسنده می‌کند و به سرعت دست به‌کار تصویر کردن صفحه‌های متن می‌شود، بی‌آنکه به هماهنگی میان تکنیک و سبک تصویرگری خود با تکنیک و سبک متن مورد نظر نویسنده (و شاعر) اهمیت بدهد یا بخواهد به مفاهیم و پندارهای پنهان مؤلف در شکل دادن به متن نزدیک شود.
روشنان