هر جامعه اي، معمولا، در همه جا و همه وقت براصالت هويت فرهنگي خود تأًكيد مي كند و مي كوشد كه با قدرت و غرور مشخصه هاي اين هويت را زنده نگه دارد و از آن دفاع كند.هدف اين پژوهش بررسی جایگاه واهمیت قصه گویی درسنت ها وآیین های فرهنگی ، تاریخی وبومی محلی وتاثیر آن برکودکان و نوجوانان می باشد .در این پژوهش از مطالعه اسنادی و منابع کتابخانه ای و روش تحلیل محتوا بهره برده شده است.نتیجه ی این پژوهش نشان می دهد که آداب و رسوم و داستان های فولکور غالبا در بطن خانواده و در ارتباط چهره به چهره از والدین به فرزندان منتقل می شد که امروزه بستری برای این انتقال مهیا نیست.قصه گویی درست نقطه ی عطفی می تواند باشد که این رسالت بزرگ را بر دوش بگیرد و مانع از فراموشی آیین ها و سنن بومی در قالب قصه گردد.